Nie będę potulnym barankiem.

Niecałe 40 minut później otwierałam drzwi mojego katowickiego mieszkania. Znów mogło nosić takie miano w pełnoprawnym tego słowa znaczeniu, a nie jako przechowalnia moich klamotów i projektów na studia. Całe szczęście, że nie byłam tak głupia, by tę studencką cześć mojego życia przenieść do mieszkania siatkarzy. Tam zdecydowanie zbyt często coś ginęło. Albo, więc któryś z nich miał ukrytą tendencję do kleptomani albo był ogromnym bałaganiarzem, który nawet nie ma kontroli nad tym co robi. Takim sposobem zniknęły moje beżowe louboutiny i maskara od Rimmela, sama jeszcze nie wiem, co zostało pochłonięte w czeluściach tych 75 m 2.

     Cisza i spokój towarzyszyły mi wraz z zapadającym zmrokiem. Nie spodziewałam się dzwonka, który, by oznajmiał, że na klatce stoi Bartman pragnący moich ust. Nie spodziewałam się trzasku drzwi, gdy bezceremonialnie wchodził do mieszkania i całował bez słowa. To minęło bezpowrotnie. Może, gdybym nie zamieszkał z nim wszystko potoczyło, by się, inaczej. Przynajmniej, póki tego nie zrobiłam mogłam czuć namiastkę czegoś podobnego do związku. Wychodziliśmy do klubu, restauracji, kina, często w większym gronie, ale jednak. Gdy przeniosłam się do Żor nasza relacja została zamknięta w metrażu mieszkania i pojęcie co nas łączy miał tylko Kubiak i tylko dlatego, że dzielił te 4 kąty z brunetem. Michał nie pochwalał tego, że godzę się na taki rodzaj relacji, ale mówił też, że dla Zibiego to nowość. Jeszcze nigdy nie zaproponował dziewczynie, z którą łączył go zwykły „układ”, by z nim zamieszkała. Takich układów w swoim życiu Bartman miał już kilka, dlatego pokładałam nadzieję, że może jeszcze sam nieświadom do końca tego, też czuł coś więcej do mojej osoby.

     W sypialni rozległo się przeraźliwe miauczenie, każdy normalny rozglądałby się za kotem ja sięgnęłam po swój telefon. Na ekranie migotało zdjęcie Zbyszka chyba zauważył moje zniknięcie. Odłożyłam telefon na bok czekając aż się rozłączy. Sytuacja powtórzyła się 4 razy aż wreszcie zamiast telefonu otrzymałam wiadomość tekstową: „ Co ty do kurwy wyprawiasz?” – pytał. W kolejnym „ Przestań sobie robić jaja”. W następnym „ Dobra, osiągnęłaś co chciałaś, możesz wrócić”.

     Choć bardzo chciałam, by mnie te wiadomości ani odrobinę nie ruszyły to jednak robiły to na każdym kroku, gdy otwierałam skrzynkę odbiorczą. Nie miałam jednak zamiaru być potulnym barankiem, który po trzech takich wiadomościach wróci jak na skrzydłach w jego ramiona, dziś zbyt mocno się na nim zawiodłam.

     „Już cię nie musi obchodzić co robię i gdzie jestem. Pieprz się Bartman!” wystukałam wciskając wyślij. W odpowiedzi po niecałych 30 sekundach dostałam: „ Pieprzyć się! Jasne, ale z tobą” Moja irytacja sięgnęła apogeum czego skutkiem było to, że mój wart niemałe pieniądze telefon rozprysł się o drewniany parkiet. To było na tyle, jeżeli chodzi o to kim dla niego się stałam. Jak widać miał mnie za swoją prywatną dziwkę i nikogo więcej. Będzie musiał sobie znaleźć na moje miejsce kogoś innego. Choć ta myśl z początku sprawiła mi satysfakcję, że pewnie za jakiś czas inna dziewczyna podzieli mój los, to później pojawiło się ukłucie zazdrości, że jego usta będą błądzić po innym ciele i je obdarowywać pocałunkami a ja zostanę z niczym. Nie dało się przecież tak z dnia na dzień wyleczyć z mojej miłości do niego, to niestety musiało trochę potrwać , a ja będę musiała swoje przecierpieć. Na całe szczęście nic nie trwa wiecznie i to też kiedyś będzie miało swój kres.

     Kilka dni później musiałam zacząć stwarzać pozory, że nic się u mnie nie dzieje. Ojciec już do mnie wydzwaniał dlaczego nie pojawiam się na hali tak jak miałam w zwyczaju. Zawodnicy pytali na facebooku czy jestem chora, skoro nie zaszczycam ich swoją obecnością. Tak, więc czy tego chciałam czy nie pojawiłam się w Jastrzębiu na popołudniowym treningu.

     - Wiki gdzieś ty była? Tęskniłem – Russell podbiegł do mnie, gdy tylko stanęłam na płycie boiska.

    - Wiktorio moja Wiktorio, stęskniłem się – zarurował mu Łasko starając się zrobić to na wzór utworu Dżemu, co nie bardzo mu wyszło.

     - Jest wreszcie nasza maskotka – odezwał się Bernardi posyłając uśmiech w moją stronę.

Można powiedzieć, że się przyzwyczaiłam do takiego traktowania, bo tak działo się od lat. Jednak tegoroczny skład przebijał nawet wygłupy duetu Łomacz - Yudin. Wszystko pewnie było, by prostsze, gdyby nie to, co przez okres prawie 6 miesięcy wydarzyło się między mną a Bartmanem.

     - Dobra już spokój! Nie było mnie kilka dni wy zachowujecie się jakbym była jakimś zagrożonym gatunkiem, do tego na wymarciu – popatrzyli na mnie ze zdziwieniem a później wybuchnęli śmiechem wszyscy równocześnie.

     - Ty jesteś jedyna w swoim rodzaju – usłyszałam za plecami cichy, gardłowy szept. Momentalnie spięłam wszystkie mięśnie i znieruchomiałam jak posąg. – Zostań, chyba musimy pogadać – dodał jeszcze, po czym ruszył do kółeczka, gdzie pośrodku Lorenzo dawał innym wytyczne do dzisiejszych zajęć

     Zastanawiałam się czy nie zrobić mu na złość i nie zniknąć tuż przed końcem treningu i chyba tak bym zrobiła, gdyby nie mój ojciec, który umiejętnie mi to uniemożliwił. Wypytywał co słychać, dlaczego nie odzywam się tak często, jak obiecałam i dał mi jeszcze reprymendę, że jak tak dalej będę się zachowywać to poważnie zastanowi się nad cofnięciem zgody na to bym mieszkała w Katowicach sama. Kiedy tato skończył swój wykład na boisku już nie było nikogo, jednak nie łudziłam się, że nie natknę się gdzieś na Bartmana, to było, by za proste. On jak coś postanowił to niestety zawsze się tego trzymał. Żeby nie ułatwiać mu sprawy ruszyłam na zewnątrz oddając się przy okazji przyjemności, kiedy dym papierosowy wypełniał mi płuca. Skończyłam papierosa wyrzucając niedopałek i ruszyłam w stronę swojego wozu.

     Nie myliłam się co do tego, że Bartman nigdy nie odpuszcza, czekał na mnie oparty o mojego pomarańczowego Forda z zawadiackim uśmiechem na twarzy.

     - Przesuń się, chcę wsiąść – poprosiłam go, dobrze wiedział, które drzwi zastawić tą swoją górą mięśni.

     - Chciałem pogadać, zapomniałaś? – użył tego swojego najbardziej seksownego głosu licząc na szybkie złamanie mojego oporu.

     - A zapytałeś mnie czy ja chcę gadać z tobą? Jakoś sobie nie przypominam – odsunęłam się na znaczną odległość niezadowolona z tego, że jego ciało zasłania mi jedyne bezpieczne miejsce w promilu kilkunastu metrów.

     - Zachowujesz się, jak dziecko – prychnął tylko w odpowiedzi.

     - Ja się zachowuję jak dziecko? Spójrz lepiej na siebie! Świat nie kręci się tylko wokół twojej osoby. Na pewno nie mój świat – no cóż tutaj to pojechałam ogromnym kłamstwem, ale wiedziała, że już niedługo i mój własny świat przestanie kręcić się wokół osoby siatkarza, niech tylko minie ten urok, który wokół mnie rozproszył.

     - Przecież to ty wszystko skomplikowałaś! Ja niczego ci nie obiecywałem. Mieliśmy się świetnie bawić i bawiliśmy się, dopóki ty… - już wiedziałam co zaraz powie, dlatego go ubiegłam.

     - Dopóki ja nie wyskoczyłam z tym testem tak? A pomyślałeś co, by było, gdybym jednak była w ciąży? Pewnie strzelił byś mi tekstem, że nie nadajesz się na ojca, a może jeszcze byś sypnął kasą na zabieg bym usunęła! – zbladł na twarzy jakby co najmniej zobaczył ducha. Czyżbym miała rację?

     - Nie jestem taki – wyraźnie po moich słowach spuścił z tonu.

     - Nie jesteś? ! A wczoraj to niby jaki byłeś? ! Z resztą ja uważam, że ta cała rozmowa nie ma już sensu. Skończyłam z tobą. A teraz łaskawie odsuń się – poprosiłam już dużo spokojniej.

     - Przecież się we mnie zakochałaś – stwierdził odblokowując mi dojście do drzwi.

     - I co z tego? Będziesz się teraz tym chełpił czy co?! – zapytałam wsiadając do wozu.

     - Tak łatwo odpuszczasz? – no nie teraz to on myśli, że będę jeszcze dalej o niego zabiegać. Niedoczekanie!

     -Nie mam zamiaru walczyć o coś, co dla ciebie i tak nic nie znaczy. Byłam przecież tylko laską do łóżka. Znajdź sobie inną i z nią się pieprz! – szarpnęłam drzwi, które on ciągle trzymał.

     - Wiktoria to przecież wcale nie było tak – odparł zwalniając uściska na moje kolejne szarpnięcie. Nie miałam zamiaru dowiadywać się, jak to według niego było i tak nie uwierzyłabym w ani jedno jego słowo.

 ..:~:..

Nie wyrabiam ostatnio z czasem. Jakoś nie potrafię sobie go zorganizować, przez co czuję się nieco oderwana od tego świata blogowego. Wybaczcie.

Jeżeli ktoś chce być informowany to niech wpisze się do zakładki Informowani, ewentualnie zostawi to w komentarzu pod notką, bądź da znać na gg, wiem, że onet ostatnio wszystkich doprowadza do szału, więc ułatwiam tą sprawę.

O kolejnym informuje tylko tych, którzy sami to do mnie zgłoszą.

Chcecie zobaczyć płaczących facetów, którzy oglądają film, idźcie do kina na „Nad życie” takie wrażenia macie, wtedy gwarantowane.