Dociekliwe rozmowy.

Po meczu z Bydgoszczą zostałam napadnięta przez Kubiaka, słowo napadnięta było adekwatne do tego co mi zrobił. Dosłownie uwiesił się na mnie swoim wielkim cielskiem zapominając o tym, że jestem od niego sporo mniejsza.

     - Bierz te łapy, tu orangutanie! – zepchnęłam jego ramię z moich barków.

     - Wiki, ty dalej nie w sosie, to trwa już zdecydowanie za długo. Myślałem, że już ci przeszło – jojczył krocząc obok mnie ignorując jakieś rozwrzeszczane nastolatki wykrzykujące jego imię.

     - Niby co mi miało przejść ? – przystanęłam patrząc na te wiecznie roześmianą twarz.

     - No ta twoja niechęć do Zbyszka. Nie ukrywam ja już za tobą tęsknie. Przyzwyczaiłem się już nawet do tych twoich nocnych jęków i pisków – zdębiałam momentalnie i mogłabym przysiąc, że chwilę stałam z otwartymi ustami.

     -Wcale nie piszczę, nie przypominam sobie – nie należałam do osób, które w łóżku wydają całą gamę dźwięków.

     - Żartuję przecież, choć ja tam nie wiem jak jest u ciebie, bo ja już dawno zasypiam ze stoperami, nie każda dziewczyna była tak wstrzemięźliwa wpadając w ramiona naszego ogiera – roześmiał się.

     - Też mi powód do żartów. Mógłbyś być, chociaż raz poważny? – tutaj trochę przesadziłam. Kubiak na pewno był bardziej poważny i odpowiedzialny od Bartmana a przynajmniej brał życie na serio, nie bawił się nim na każdym kroku.

     - To, kiedy do nas wrócisz? – dopytywał niewinnie. To akurat było trochę zabawne przecież oboje wiedzieliśmy, że słowo wracać nie odnosiło się do osoby Kubiaka a jego przyjaciela.

     - Miśku nie wrócę, już ci o tym mówiłam. To Zbyszek jeszcze ci się nie poskarżył – dziwiło mnie to, że Bartman trzymał ciągle język za zębami minęło już przecież trochę czasu.

     -Zibi ostatnio jest nie do życia i właśnie czekam aż wrócisz i tym samym wróci dawny on – zachowanie bruneta jakie opisał mi Michał dało mi trochę do myślenia.

     - Bartman będzie musiał sobie poszukać kogoś innego, na mnie już nie licz – napomknęłam. Niestety, byłam pewna, że to szatyna nie zadowoli i będzie wymagał obszerniejszych wyjaśnień.

      - Aż tak się pożarliście? O co tym razem? – Kubiak najwyraźniej naprawdę nie wiedział, o co nam poszło. Czy się temu dziwiłam? No właśnie nie, Misiek zapewne strzelił, by Zbyszkowi wykład a tego prawdopodobnie brunet chciał uniknąć.

     - O test ciążowy, to od tego się zaczęło… Nie Miśku, nie jestem w ciąży – dodałam szybko, bo jemu kolory zaczęły zmieniać się na twarzy po pierwszych moich słowach. Nawet usłyszałam jak głośno teraz odetchnął z wyraźną ulgą. – Jak mówię zaczęło się do testu, ale dzięki temu zobaczyłam drugą twarz Zbyszka i tym kim dla niego jestem.

     - Czekaj, bo nie nadążam – przerwał mi. – Co Zibi zrobił?

     - W wielkim skrócie dał mi do zrozumienia, że jestem dla niego nikim więcej jak laską którą może posuwać. Takich jest na pęczki, na pewno szybko znajdzie jakąś na moje miejsce – ulżyło mi, wreszcie mogłam się wygadać i ani trochę nie przeszkadzało mi to, że tych zwierzeń wysłuchiwał najlepszy przyjaciel Bartmana.

     - Ale z tego co pamiętam to sama byłaś zadowolona z tego co was łączyło i jak to wyglądało – przypomniał mi.

     - Bo byłam, ale do czasu. Wiesz Miśku my kobiety to może i jesteśmy skomplikowane, ale nad wyraz często wpadamy we własną pułapkę uczuć – omotałam sprawę jak tylko mogłam, bo słowa „ Zakochałam się w Bartmanie” nie miały ochoty przejść przez moje gardło.

     - Zakochałaś się w nim! – krzyknął nie zwracając uwagi na to, że ludzie z obsługi kamer Polsatu i niedobitki wśród kibiców zaczęli się nam dziwnie przyglądać.

     - Ciszej! – syknęłam. – Tak, to prawda co mówisz, ale zobaczyłam również, że on nawet w jednym procencie nie czuje do mnie niczego poza fizycznym pociągiem. Tym samym rozproszył moje nadzieje, że z biegiem czasu coś by się zmieniło – wyznałam swoje marzenia co do przyszłości naszych wspólnych relacji, teraz odczuwałam jakie to wszystko było złudne.

     - Nie wierze, że on do ciebie nic nie czuje. On tylko nie potrafi mówić o swoich uczuciach – zapewniał mnie.

     - Nie widziałeś go, wtedy. Jak mu o tym powiedziałam on to zwyczajnie wyśmiał. Dał mi tym samym do zrozumienia, że nie wiele dla niego znaczy co ja do niego czuję – od naszej rozmowy na parkingu minęło trochę czasu i w tym okresie nie zamieniłam z nim ani słowa. Mój telefon też nie był nękany przez jego próby dodzwonienia się do mnie.

     - On się zwyczajnie wystraszył – stwierdził przekonany Kubiak.

     - Może i tak, ale ja już mu nie wierzę. Wiem, że chcesz go bronić, ale to niczego nie zmienia. Muszę iść, ojciec pewnie na mnie czeka – pożegnałam się z Michałem udając się do gabinetu taty. W ten weekend czekała mnie iście rodzinna atmosfera wyłącznie w gronie najbliższych. Raz na jakiś czas można to było wytrzymać bez żadnego uszczerbku na własnej psychice.

     Przyglądałam się swojej siostrze, która właśnie oznajmiła nam wszystkim, że spodziewa się dziecka. Ledwo udało mi się powstrzymać śmiech, bo, gdyby los nie był tak łaskawy sama ogłaszałabym podobną nowinę wzbudzając przy tym ogromną falę pytań. Wirginia była przecież świeżo upieczoną mężatką a ja to, co, wieczna singielka, która tylko potajemnie od kilku miesięcy sypia z jednym z członków ekipy którą po części zarządza mój tato. Potrafiłam nawet w mig wizualizować sobie w głowie reakcję ojca, który z potulnego Zdzisia Grodeckiego zamienia się we wściekłą bestię. Ciekawiło mnie tylko jedno czy bardziej wściekłby się ma mnie czy na Zbyszka? Tego już jednak nigdy nie sprawdzę.

     - Oczywiście Wiktoria będzie chrzestną – zadecydowała Wirginia, na co tylko przytaknęłam.

     - Wiguś nie teraz, zbyt wcześnie, by podejmować takie decyzje, to może przynieść pecha – odezwała się zawsze przesądna mama. – A, jak już jesteśmy przy Wiki, to, co tam u ciebie dziecko? Ojciec opowiadał ,że nie ma tygodnia byś nie siedziała na hali i rozpraszała swoją obecnością zawodników.

     - Mamo przecież wiesz, że to nie tak. Ja ich zwyczajnie lubię, to wszystko – jeszcze mi tylko tego brakowało bym teraz była przesłuchiwana przez rodzinę.

     - Ja to się dziwę tyle tam facetów a ty ciągle wolny strzelec – na moje nieszczęście Wiga podchwyciła temat.

     - Większość i tak zajęta a reszta nie w moim typie – chciałam to szybko zakończyć, jednak wątpiłam, by rodzinka mi na to pozwoliła, szczególnie jej damska część.

     - I dobrze, to nie są odpowiedni mężczyźni dla niej – jeszcze tego brakowało, że do wszystkiego włączył się tata.

     - Tato nie bądź taki staroświecki! A ty Wiki nie ściemniaj, że nikt ci tam nie przypadł do gustu! – nie wiedziałam czy moja siostra robiła to świadomie czy zwyczajnie wyczuła, że coś kręcę.

     - Przypadnięcie do gustu a przejście na kolejny etap to dwie różne sprawy. Powiedz mi lepiej jak tam prace na budowie? Kiedy będę mogła wejść do ogrodu bez obaw, że ekipa budowlana nie zniszczy mojej roboty? – zmieniłam temat co zapewne nie umknęło nikomu z członków mojej rodziny. Na szczęście jutro wracałam do Katowic a przy porannym rozgardiaszu w domu Grodeckich nie będzie czasu na wypytywanie mnie o to.

     Moja siostra zwietrzyła temat i próbowała mnie podejść jeszcze kilkakrotnie. Nie była w tym dobra a ja udawałam, że nie mam pojęcia o czym mówi. Ostatnią próbę podjęła późnym wieczorem, gdy byłam już w łóżku. Uratowało mnie tylko to, że z wielką precyzją udałam, że śpię.

     Pod drzwiami mieszkania na wycieraczce zastałam sporych rozmiarów już lekko zwiędnięty bukiet róż i pudełko czekoladek. Nie było nic więcej, żadnego bileciku, kartki czegokolwiek. To i tak nie było mi potrzebne. Sam bukiet dobrze oznajmiał mi, kto to był. Tylko on wiedział, że moim ulubionym połączeniem jest zestawienie białych i blado żółtych róż, kochałam te przechodzące w siebie barwy. Niestety, nie miałam pojęcia dlaczego postanowił mnie nimi obdarować. Nie miała też zamiaru robić sobie żadnych nadziei, że to cokolwiek znaczy.

 ..: :..

Tak jak ostatnio skinny zauważyła, nie ma tutaj w narracji ukazanego spostrzeżenia drugiej strony, czyli Zbyszka. Wiem, że przyzwyczaiłam was do tego, że zawsze na bieżąco byliśmy wszyscy razem z myślami bohaterów. Tutaj wybrałam tylko narracje Wiktorii, dla mnie, to jest również nowość, bo niektóre rzeczy zostają niedopowiedziane.