Naiwna.

Rzuciłam wypakowane zakupami siatki na stół. Dziś był mój dzień uzupełniana zapasów. Niestety, nie było w tym ani krzty sprawiedliwości. Moi towarzysze zjadali dziennie porcje jak dla małego słonia, ja jadłam jak koliber. Nie protestowałam jednak, że dwa razy w tygodniu opróżniałam półki katowickiego Inter Marche, pieniądze zawsze leżały przygotowane na stoliku w salonie.

     Ruszyłam do naszej wspólnej sypialni, by przebrać się w coś bardziej wygodnego. Nazwałam to pomieszczenie naszym, ale tak naprawdę to ona ciągle było tylko jego. Ja przecież umilałam mu tylko wieczory, noce i poranki. Od trzech miesięcy liczyłam na jakąś maleńką deklarację, ale nic po za tym, że usłyszałam kiedyś : „Wiktoria może byś się przeniosła tutaj? Nie ma sensu byś kursowała ciągle między Katowicami, Jastrzębiem a Żorami” , nie padło nic więcej. Układ mi odpowiadał jak najbardziej, niestety nie przewidziałam tego, że oprócz pożądania i chęci dobrej zabawy z czasem poczuje do tego głupka coś więcej. Pokrywałam jednak nadzieję, że i on kiedyś dojdzie do podobnych wniosków.

     - Wiki wróciłem! – usłyszałam przez półprzymknięte drzwi i wcisnęłam szybko na siebie t-shirt z Tweetym. Wracając do kuchni związałam jeszcze swoje ciemne włosy w kitkę na czubku głowy. Z wnętrza dobiegał szelest zakupowych siatek co oznajmiało, że mój towarzysz jest głodny.

     Gdy wkroczyłam do pomieszczenia szelest ucichł, przekonana o tym, że brunet znalazł to czego szukał nie zwróciłam z początku uwagi na to, co trzyma w dłoni. Dopiero po paru sekundach zauważyłam, że siateczka z pobliskiej apteki leży opróżniona na granatowym blacie stołu.

     - Co to ma być?! – głos od razu stał się szorstki. – To nie twoje prawda?

     - Zbyszku to test ciążowy, tak jest mój. Niby czyj miałby być? – to, że udało mi się wypowiedzieć te słowa spokojnie chyba było jakimś cudem, bo od środka dygotałam na całego. To nie tak miało wyglądać. On miał się o niczym nie dowiedzieć, przynajmniej, póki moje przypuszczenie się nie potwierdzą. Wystarczyło, że sama od kilku dni się denerwowałam. Wściekłam się sama na siebie, że nie schowałam testu do torebki.

     - Jak to twój?! – odrzucił pudełko na resztę zakupów, tak jakby parzyło mu palce.

     - Chyba nie muszę ci mówić skąd się biorą dzieci i po co kupuje się taki test? – takich rzeczy raczej nie musiałam mu tłumaczyć.

     - Jesteś w ciąży?! – to, że jego zielone tęczówki były skierowane we mnie to jedno, niestety patrząc w moją stronę stały się martwe, nieobecne. – Nie tak się umawialiśmy! Przecież ty i ja się zabezpieczamy. Chyba, że mnie okłamujesz! – to byłoby na tyle z jego w miarę spokojnej reakcji, teraz był już piekielnie wściekły.

     - Nie wrabiam cię w dziecko, przestań to insynuować! Nawet jeszcze nie wiem czy jestem w ciąży. Może poczekasz z tą awanturą aż to sprawdzę, co?! – tego właśnie chciałam uniknąć. Niepotrzebnej nerwowości, zagęszczenia atmosfery i widma nieuniknionej odpowiedzialności, które teraz zawisło niczym chmura gradowa nad głową Bartmana.

     - To, na co czekasz, idź i go zrób! – rozkazał, rzucając pudełkiem w moją stronę. W stosie zakupów odnalazłam drugie identyczne dla potwierdzenia wyniku tego pierwszego. Nie odezwał się do mnie już ani jednym słowem. Dla mnie to też nie było komfortowe. Nie oszukujmy się, dziecko na chwilę obecną to nie był dla mnie szczyt marzeń.

     Siadając na brzegu wanny dwa razy przeczytałam instrukcję, po czym krok po kroku zrobiłam to czego ode mnie wymagała. Odłożyłam plastykowe patyczki na umywalkę odwracając wzrok. Nie chciałam widzieć tam pojawiających się dwóch niebieskich kresek. Na krótką chwilę zagłębiłam się w swoich myślach. Co będzie, gdy jednak okaże się, że tam w środku mnie rozwija się mała istotka? Reakcję Zbyszka już znałam, zachwycony w tym wypadku to on nie będzie i bolało mnie to.

     Znałam go już przeszło 7 lat i ciągle był dla mnie zagadką. Chyba nawet Kubiak nie znał go tak do końca, ja to już na pewno. Nie ukrywajmy zawsze nas do siebie ciągnęło. Gdy ojciec zabrał mnie na pierwsze zgrupowanie kadetów już, wtedy przypadliśmy sobie do gustu. Zawsze, gdy przyjeżdżał do Jastrzębia byłam pierwszą osobą, do której dzwonił. To ja pierwsza dowiedziałam się o propozycji kontraktu z naszego klubu. Ja pomagałam znaleźć odpowiednie lokum dla niego, Miśka a teraz także dla mnie…

     - Długo jeszcze!? – rozległo się pukanie, które oderwało mnie od wspomnień. Wstałam kierując się w stronę umywalki. Zamknęłam powieki, by, gdy je otworzyć skierować wzrok dokładnie na dwa odłożone testy. Jedna kreska. Jedna błękitna kreska na obydwu z nich. Ulżyło mi. Wyrzuciłam je do kosza i wyszłam z łazienki. Bartman czyhał tuż za drzwiami.

     - I co? Wiki cholera przestań się ze mną drażnić! – atakował mnie.

     - Może dasz mi powiedzieć? – popatrzyłam na niego z pogardą, tak jak on patrzył na mnie. – Jedna kreska. Nie jestem w ciąży. Zadowolony? – widząc na jego twarzy ulgę i to, że z jego ust wydobył się histeryczny śmiech dotarło do mnie, że nie tego oczekiwałam od życia. On nie traktował mnie nigdy poważnie i najwyraźniej nie miał zamiaru nigdy tego zmieniać.

     - Z czego się śmiejesz? – walnęłam go w ramię. Naprawdę nie tego się spodziewałam.

     - Jak to z czego? Czy ty nas widzisz zakopanych w pieluchach? A twój ojciec to chyba, by zszedł na zawał. Jego idealna Wikusia i dziecko – wypomniał mi nadal się śmiejąc.

     - Tak a twój myślisz, że był, by lepszy?! Syn, który nawet nie jest w oficjalnym związku robi dziecko córce prezesa obecnego klubu. Gdzie, by się podziała, wtedy twoja reputacja? – proszę bardzo ja też potrafię ukąsić.

     - Zgodziłaś się na taki układ, że nikt o niczym nie wie – nasza rozmowa, która przerodziła się w regularną kłótnie przeniosła się do sypialni.

     - A co, jeżeli z biegiem czasu zmieniłam zdanie? O to mnie nigdy nie pytałeś, ważne, żeby to tobie było wygonie, ja to się już nie liczę! – brunet najwyraźniej miał ochotę wyprowadzić mnie z równowagi i to mu się udało w stu procentach.

     - Zmieniłaś zdanie i chciałaś mnie wrobić w dziecko?! – jak widać Bartman kompletnie nie pojął sensu moich słów.

     - Nie Zbyszek nie miałam zamiaru wrabiać cię w dziecko! Gdybyś czasami, chociaż trochę otworzył te swoje ślepia zauważył byś, że się w tobie zakochałam! – wypaliłam bez najmniejszej kontroli, ale, gdy słowa, które kiełkowały we mnie już do dłuższego czasu znalazły wreszcie ujście poczułam się zdecydowanie lepiej, przynajmniej na parę chwili. – Oczywiście to normalne, że ty nie czujesz do mnie tego samego –dodałam widząc jego zdziwioną minę.

     - Nie bądź śmieszna. Nie było mowy o zakochiwaniu się. Może skończysz już te wygłupy? – złapał mnie za ramiona tak jakby chciał mną potrząsnąć.

     - Chcesz się wygłupiać to sobie znajdź inną do tego, ja mam dość! – nie było to proste, ale jakoś wypchnęłam go z sypialni zamykając szybko drzwi na zamek.

      Siedziałam tak nasłuchując odgłosów dobiegających z pozostałej części mieszkania. Trzaśnięcie drzwiczek od szafek kuchennych, szum lecącej wody, odgłos tłuczonego szkła aż wreszcie rumor, gdy zamknęły się za nim drzwi wejściowe. Na to właśnie czekałam, wyciągnęłam spod łóżka walizkę i wrzucałam wszystkie swoje ciuchy, to samo zrobiłam z kosmetykami w łazience. To było na tyle z mojej wspólnej zabawy z Bartmanem w związek, to od początku nie miało racji bytu. Sięgnęłam do torebki po miętowe slimy i odpaliłam jednego jeszcze w mieszkaniu. Niech Zibi poczuje tę nikłą woń dymu papierosowego, gdy wróci. Nigdy tego nie lubił i zawsze mi to wypominał. Już nie będzie musiał. W drzwiach spotkałam Kubiaka, który spojrzał to na mnie z papierosem w ustach to na walizkę w mojej dłoni.

     - Wiki co ty robisz, wyjeżdżasz gdzieś? – pytał zaskoczony.

     - Odchodzę! Najwyższa pora… – odparłam zaciągając się dymem i wyszłam.

..::~::..

To miał być tylko one part, ale wyszło na to, że będzie to troszkę dłuższy one part.

Nic nie przebije Niepoukładanych marzeń, ale myślę, że, choć na chwilkę zainteresuje Was perypetiami, które można będzie tutaj przeczytać.